De ziekte van Graves en hoe het de ogen kan beïnvloeden

Wat is de ziekte van Graves?

De ziekte van Graves is een aandoening van het immuunsysteem die de schildklier van het lichaam aantast. De ziekte zorgt ervoor dat het lichaam te veel schildklierhormoon (hyperthyreoïdie) produceert. Sommige patiënten ontwikkelen ook schildklier oogziekte (TED), die ooguitpuiling, dubbelzien en andere oogproblemen kan veroorzaken.

De ziekte van Graves en hyperthyreoïdie

De schildklier is een klein orgaan, in de vorm van een vlinder, dat aan de basis van je nek zit. Deze klier maakt schildklierhormonen, die van invloed zijn op uw:

• Ademhaling

• Spijsvertering

• Hartslag

• Geestelijke gezondheid

• Metabolisme

Verschillende aandoeningen kunnen ervoor zorgen dat de schildklier te veel schildklierhormoon (hyperthyreoïdie) of te weinig schildklierhormoon (hypothyreoïdie) maakt. Bij de ziekte van Graves maakt de schildklier te veel schildklierhormoon aan.

De ziekte van Graves is de meest voorkomende oorzaak van een overactieve schildklier. Ongeveer één op de 200 Amerikanen heeft de ziekte van Graves.

Andere oorzaken van hyperthyreoïdie zijn schildklierontsteking, schildkliergroei (knobbeltjes) die meestal goedaardig zijn en te veel jodium in het dieet. Als u symptomen van een overactieve schildklier heeft, kan uw arts een onderzoek doen en tests uitvoeren om erachter te komen of u de ziekte van Graves heeft.

Symptomen van de ziekte van Graves

De ziekte van Graves kan symptomen veroorzaken die verband houden met de schildklier, huid en ogen. Het hebben van te veel schildklierhormoon kan uw lichaamstemperatuur, bloeddruk, hartslag en zelfs uw humeur beïnvloeden.

Verschillende mensen kunnen heel verschillende symptomen hebben en de meeste mensen zullen niet alle symptomen hebben. Symptomen kunnen zijn:

• Angst

• Broze vingernagels

• Uitpuilende en/of gezwollen ogen (oogziekte van Graves)

• Diarree of frequente stoelgang

• Vergrote schildklier (struma) waardoor uw nek er gezwollen uit kan zien en/of problemen met slikken kan veroorzaken

• Haaruitval

• Handtrillingen

• Hartkloppingen

• Verhoogde eetlust

• Prikkelbaarheid

• Spierzwakte

• Racende of onregelmatige hartslag

• Dikke, roodachtige huid op de schenen of voeten (Graves’ dermopathie)

• Moeite met het verdragen van warmte

• Vermoeidheid en slaapproblemen

• Gewichtsverlies

Niet iedereen met de ziekte van Graves zal oogsymptomen of huidsymptomen hebben. In feite is het vrij zeldzaam dat patiënten met de ziekte van Graves de dermopathie van Graves hebben.

De ziekte van Graves en de ogen

Schildklier oogziekte (TED) komt voor bij 25-50% van de mensen met de ziekte van Grave. Schildklier oogziekte is ook bekend als Graves ‘oogziekte (GED) en Graves ‘oftalmopathie (GO).

De oogziekte van Graves veroorzaakt ontstekingen en zwellingen in en rond de ogen waardoor de ogen kunnen uitpuilen. Het kan permanente schade aan de ogen veroorzaken. GED kan ook andere symptomen veroorzaken, waaronder:

Een oogarts kan bloedonderzoek, oogmetingen en beeldvorming gebruiken om schildklier oogziekte te diagnosticeren. De meeste patiënten met schildklier oogziekte hebben een overactieve schildklier (hyperthyroid), die meestal wordt veroorzaakt door de ziekte van Graves. Maar niet alle patiënten met TED hebben de ziekte van Graves of zelfs hyperthyreoïdie.

Wat veroorzaakt de ziekte van Graves?

Je immuunsysteem houdt je gezond door bacteriën, virussen en andere ziekteverwekkers te bestrijden die je ziek kunnen maken. Maar je immuunsysteem kan ook ziekte veroorzaken als het per ongeluk je lichaam aanvalt.

De ziekte van Graves ontwikkelt zich wanneer het immuunsysteem een antilichaam maakt dat de schildklier stimuleert om te groeien en meer schildklierhormonen te maken dan het lichaam nodig heeft, wat een verscheidenheid aan symptomen en gezondheidsproblemen veroorzaakt.

Sommige mensen hebben genen waardoor ze meer kans hebben om de ziekte van Graves te krijgen. Deze genen kunnen worden “ingeschakeld” door verschillende factoren zoals ziekte, extreme stress of zwangerschap. Roken verhoogt ook het risico.

Wie krijgt de ziekte van Graves?

Iedereen kan de ziekte van Graves krijgen, maar sommige mensen hebben meer kans om het te krijgen dan anderen. Factoren die het risico kunnen verhogen, zijn onder meer:

• Geslacht – Het komt ongeveer zeven tot acht keer vaker voor bij vrouwen dan bij mannen.

• Leeftijd De ziekte van Graves komt het meest voor bij patiënten van 30 tot 50 jaar.

• Overige voorwaarden Patiënten met andere auto-immuunziekten zoals coeliakie, lupus, reumatoïde artritis, diabetes type 1 en andere aandoeningen hebben meer kans om de ziekte van Graves te krijgen.

Een familiegeschiedenis oDe ziekte van Graves of andere schildklier- of auto-immuunziekten kunnen ervoor zorgen dat u meer kans heeft om de ziekte van Graves te krijgen. Als u de symptomen van de ziekte van Graves heeft, zal uw arts vragen stellen over uw medische geschiedenis en uw medische familiegeschiedenis bij het stellen van een diagnose.

Hoe wordt de ziekte van Graves gediagnosticeerd?

Als u symptomen van hyperthyreoïdie heeft, is het belangrijk om onmiddellijk uw arts te raadplegen. Uw arts zal een lichamelijk onderzoek doen, een familiegeschiedenis afleggen en een of meer tests gebruiken om een diagnose te stellen.

Tests voor de ziekte van Graves kunnen omvatten:

• Antilichaamtest – Een bloedtest kan antilichamen (TRAb of TSI) vinden die alleen in uw lichaam voorkomen als u de ziekte van Graves heeft.

• Bloedtest voor schildklierhormonen Laboratoriumtests kunnen schildklierhormonen (T3, T4 en TSH) in uw bloed meten om te zien of uw schildklierhormoonspiegels hoger zijn dan normaal.

• Test van radioactief jodium – De schildklier gebruikt jodium om schildklierhormonen te maken. Een opnametest voor radioactief jodium kan de hoeveelheid jodium controleren die uw schildklier opneemt.

• Ultrageluid – Een echografie kan uw arts in staat stellen om te zien of de schildklier is vergroot. Een echografie kan worden gebruikt voor zwangere patiënten die niet veilig een radioactieve jodiumtest kunnen ondergaan omdat het schade aan de foetus kan veroorzaken.

• CT-scan of MRI In sommige gevallen kan een arts verdere beeldvorming bestellen om een diagnose te bevestigen.

Een diagnose van hyperthyreoïdie betekent niet noodzakelijkerwijs dat de patiënt de ziekte van Graves heeft. Symptomen van schildklieroogziekte of schildklierhuidziekte in combinatie met hyperthyreoïdie kunnen een arts echter helpen de diagnose te bevestigen.

Behandelingen van de ziekte van Graves

Het is belangrijk om een snelle behandeling te krijgen voor de ziekte van Graves. Zonder behandeling kan hyperthyreoïdie leiden tot bloedstolsels, hartproblemen, beroerte, osteoporose en zwangerschapscomplicaties zoals een miskraam of een laag geboortegewicht.

Onbehandelde of onjuist behandelde ziekte van Graves kan ook een gezondheidscrisis veroorzaken die bekend staat als een schildklierstorm. Een schildklierstorm is een plotselinge golf van schildklierhormoon die symptomen kan veroorzaken zoals:

Het belangrijkste doel van de behandeling is om te voorkomen dat de schildklier te veel schildklierhormoon aanmaakt en om de symptomen te verminderen. Behandelingen omvatten medicatie, chirurgie en radioactief jodium therapie.

Medicatie

Antithyroid geneesmiddelen. De minst invasieve behandeling voor de ziekte van Graves, antithyroid medicijnen, verminderen de hoeveelheid hormoon die de schildklier maakt. Veel voorkomende antithyroid medicijnen omvatten methimazool en propylthiouracil. Een arts kan propylthiouracil kiezen voor patiënten in het eerste trimester van de zwangerschap vanwege een lager risico op geboorteafwijkingen.

Beide medicijnen maken de schildklier geleidelijk minder actief en verlagen de hoeveelheid hormonen die de schildklier maakt. Het kan weken of maanden duren om schildklierhormoonspiegels in een normaal bereik te krijgen. Het kan zijn dat u één tot twee jaar of langer antithyreoïdie moet gebruiken als u besluit geen operatie of radioactief jodiumtherapie te ondergaan.

U moet het uw arts vertellen als u bijwerkingen heeft nadat u bent begonnen met het nemen van antithyroid medicijnen. Bijwerkingen kunnen zijn:

Het is zeer zeldzaam, maar antithyroïde medicijnen kunnen ernstige problemen veroorzaken, zoals leverfalen. Deze geneesmiddelen kunnen ook het aantal witte bloedcellen verminderen, wat kan leiden tot een infectie.

Bètablokkers. Artsen schrijven soms bètablokkers voor om de symptomen te verlichten terwijl antithyroïde geneesmiddelen beginnen te werken. Bètablokkers zijn geneesmiddelen die meestal worden gebruikt om de bloeddruk te verlagen en hartaanvallen te voorkomen. Deze medicijnen blokkeren de effecten van schildklierhormoon en kunnen sommige symptomen meteen verminderen.

Radioactief jodium therapie

Een andere behandelingsoptie is radioactief jodiumtherapie. Deze behandeling kan niet worden gebruikt voor zwangere patiënten omdat het de foetus kan schaden. Bij radioactief jodiumtherapie neem je radioactief jodium via de mond in. Deze therapie vernietigt de schildklier langzaam zonder operatie. De meeste patiënten die radioactief jodiumtherapie krijgen, ontwikkelen een traag werkende schildklier en moeten dagelijks schildklierhormonen nemen.

Chirurgie

Sommige patiënten hebben een zeer vergrote schildklier (struma) of hebben ernstige bijwerkingen van antithyroid medicijnen. In deze gevallen kan een arts een operatie aanbevelen om de schildklier te verwijderen.

Schildklierchirurgie voor kan het verwijderen van de gehele schildklier (thyroidectomie) of een deel van de schildklier (subtotale thyroidectomie) omvatten. Het is belangrijk om een arts te kiezen die ervaring heeft met schildklierchirurgie.

Risico’s van schildklierchirurgie omvatten:

Patiënten die hun schildklier geheel of gedeeltelijk hebben laten verwijderen, moeten hun schildklierhormonen elke dag voor het leven innemen en hun schildklierhormoonspiegels regelmatig laten controleren.

Behandeling van de oogziekte van Graves

Schildklier oogziekte kan optreden voor, tijdens of na de diagnose met de ziekte van Graves. Het kan ook voorkomen bij patiënten die de ziekte van Graves of zelfs hyperthyreoïdie niet hebben.

TED kent doorgaans twee fasen: een actieve fase en een inactieve fase. Tijdens de actieve fase kunnen de symptomen voortdurend erger worden en kan weefselschade rond de ogen optreden. In de inactieve fase kan een patiënt nog steeds enkele symptomen ervaren of blijvende oogveranderingen hebben.

Patiënten met een schildklier oogziekte zullen ook een oogarts moeten raadplegen met ervaring in de behandeling van deze aandoening. De behandeling zal afhangen van uw symptomen.

Behandeling voor TED kan omvatten:

• Corticosteroïden Prednison kan zwelling achter de ogen verminderen, maar bijwerkingen kunnen hoge bloeddruk, gewichtstoename en stemmingsproblemen omvatten.

• Ooglapje – Een ooglapje kan helpen bij de behandeling van dubbelzien veroorzaakt door de oogziekte van Graves.

• Bril met prisma’s – Speciale brillen die prisma’s bevatten, kunnen dubbelzien corrigeren dat wordt veroorzaakt door de oogziekte van Graves.

• Hoogte van het hoofd – Je hoofd hoger zetten dan de rest van je lichaam terwijl je slaapt, kan de zwelling van de ogen verminderen.

• Smeren oogdruppels – Kunstmatige tranen en smeerdruppels of gels kunnen helpen de ogen vochtig te houden en oogpijn en irritatie veroorzaakt door schildklieroogaandoeningen te verminderen.

• Medicatie Een nieuw medicijn voor schildklier oogziekte, Tepezza (teprotumumab-trbw), werd onlangs goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration. Het medicijn kan dubbelzien beter maken en ooguitpuiling verminderen.

• Zonnebril Het beschermen van de ogen tegen UV-stralen kan helpen bij lichtgevoeligheid en cosmetische problemen verbergen die worden veroorzaakt door de oogziekte van Graves.

• Chirurgie Er zijn verschillende soorten operaties voor schildklier oogziekte die kunnen worden gebruikt om cosmetische problemen of problemen met het gezichtsvermogen te behandelen. Scheelzienchirurgie kan bijvoorbeeld worden gebruikt voor verkeerd uitgelijnde ogen. Orbitale decompressiechirurgie, waarbij bot of vet rond het oog (orbitaal vet) wordt verwijderd, kan worden gebruikt om uitpuiling van de ogen te verminderen. Deze operatie wordt meestal gebruikt om verlies van het gezichtsvermogen te voorkomen dat kan worden veroorzaakt door druk op de oogzenuw.

Ga naar uw oogarts voor een onderzoek

Regelmatige oogonderzoeken zijn belangrijk voor uw ooggezondheid en omdat oogonderzoeken gezondheidsproblemen zoals de oogziekte van Graves kunnen onthullen. In sommige gevallen kan uw oogarts de eerste zorgverlener zijn die tekenen van de ziekte van Graves opmerkt.

Als u toe bent aan een uitgebreid oogonderzoek, zorg er dan voor dat u er snel een op de kalender krijgt.

Pagina gepubliceerd op donderdag 27 mei 2021

Medisch beoordeeld op zondag 29 augustus 2021