Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik een foto zag van socialite en beroemde beschermheer-van-de-kunsten, Peggy Guggenheim, in haar gondel in Venetië. Ze droeg een enorme goudomlijste zonnebril in de vorm van een mooie, gemuteerde vlinder of vleermuisvleugels.
De bril was in 1966 voor haar ontworpen door kunstenaar Edward Melcarth, als eerbetoon aan de surrealistische en abstracte kunst die ze verzamelde. Ze leek te begrijpen, lang voor de rest van ons, dat zonnebrillen draagbare kunst konden zijn – fantastisch, phantasmagorisch en zelfs humoristisch.
Die brillen zijn nooit vergeten in de modewereld, en in 2014, Mylie Cyrus werd gespot met een moderne versie met paarse monturen.
Fast-forward naar mijn eerste jaren in New York City, toen ik de kans kreeg om Guggenheim op mijn eigen manier na te bootsen. Ik ontmoette twee in Canada geboren zussen die een appartement hadden in de Chelsea Hotel — een monumentaal gebouw dat overdag iedereen ontving, van Madonna tot Leonard Cohen, Jimmy Hendrix en Janis Joplin.
Merrilee Lichtenstein-Cohen en Rachel Cohen-Lunning hadden opgericht Mercura Brillen, en ze werden mijn goede vrienden. De vriendelijke, charismatische zusters waren begonnen met het ontwerpen van uitgebreide, geëmailleerde metalen sieraden, riemen met enorme metalen en gespen, en zelfs hoofdtooien en kronen.
Tegen de tijd dat ik ze ontmoette, waren ze al een favoriet van beroemdheden, van Madonna tot Grace Jones tot Elton John, en hun werk had al de covers van tijdschriften als Vogue gesierd.
Soms gebruikten ze het gezicht van de lens als een canvas – stompen het met juwelen of stenen, zodat wanneer je ze aantrok, je een gevlekte wereld zag. Soms gebruikten ze de lijsten als steigers voor gouden of zilveren sculpturale vormen, en soms distilleerden ze kunst tot eenvoud: traanlijsten, gegarneerd met een traanblad en twee kleine parels.
Merrilee had een Rapunzel-achtige tuimeling van roodgouden haar, en Rachel lange zwarte lokken, en een van hun slaapkamers vol met kleding, schoenen, riemen, sjaals, sjaals en laarzen – het functioneerde in wezen als een enorme kast. Glazen – kunstwerken in uitvoering – zouden op de tafels worden gelegd, samen met alle parafernalia van een juwelier.
Ik zou naar West 23rd Street lopen, door de beroemde lobby waar je nog steeds glamoureuze bewoners kunt tegenkomen, en de lift op naar hun plaats. We brachten uren door met kletsen terwijl we experimenteerden met outfits en onszelf aankleedden voor een nacht in de stad. Soms trokken we een stuk van hun draagbare kunst van de muur en voegden het toe aan ons decor.
Ja, we droegen ’s nachts een zonnebril. Ik bezat paren bezaaid met strass steentjes, klimmende gouden luipaarden, kwasten, gekleurde stenen, in allerlei soorten en maten.
Als schrijver van beroep was ik niet flamboyant, maar we hebben allemaal een innerlijke diva, en de bril paste perfect bij mij. De donkere lenzen verborgen mijn ogen – die vensters naar mijn ziel – maar de spectaculaire en sluwe, grappige ontwerpen brachten altijd aandacht en opmerkingen, samen met een grote glimlach en een verzoek om ze te passen.
Mijn vrienden Merrilee en Rachel vormden mijn gevoel van wat een bril kan zijn en hoe ze te dragen. Ik heb hun ontwerpen de afgelopen jaren gezien op Lady Gaga (bril op basis van geodetische zonnewijzers) en Michelle Williams. Zelfs tot op de dag van vandaag houd ik een paar van hun brillen bij de hand. Ze kunnen de meest casual stretch blauwe jeans en katoenen shirt aankleden.
Nu ik een leesbril nodig heb, haal ik mijn schouders op over de drogisterij en zoek ik online naar lezers met een vleugje kunst en humor. Terwijl ik dit schrijf, draag ik rode cat-eye-lezers met een delicate besprenkeling van strass-steentjes. Een gewone bril zou het nooit doen.
Waarom reizen in een gondel zonder bat-eye zonnebril? Waarom zou je met een gewoon frame door het leven gaan, als je een spectaculair frame kunt aantrekken?
OP ZOEK NAAR JE EIGEN SPECTACULAIRE BRIL? Zoek een optiekwinkel bij u in de buurt.
Pagina gepubliceerd op donderdag 26 september 2019