Wat is een examen voor slechtziendheid?
Een slechtziend onderzoek is een gespecialiseerd onderzoek voor mensen met een visuele beperking, voor wie een bril, contactlenzen of een operatie het zicht niet volledig kan corrigeren. Het bevat aanvullende tests en duurt langer dan een typisch examen. Een specialist op het gebied van slechtziendheid kan aanbevelingen doen voor hulpmiddelen en diensten voor slechtziendheid.
Oogartsen die gespecialiseerd zijn in slechtziendheid doen meestal een extra jaar training. Dit geeft hen de vaardigheden om aanvullende tests en beoordelingen uit te voeren tijdens een examen voor slechtziendheid.
Een slechtziende arts zal het onderzoek beginnen met een grondige ooggezondheid en algemene medische geschiedenis. Ze bespreken de reguliere activiteiten van het individu en hun specifieke visuele behoeften voor school, werk en het dagelijks leven.
Na een volledige geschiedenis omvat een slechtziend onderzoek een beoordeling van:
-
Gezichtsscherpte – De mogelijkheid om fijne details op afstand en dichtbij te zien
-
Contrastgevoeligheid – Het vermogen om een figuur te onderscheiden van zijn achtergrond
-
Visuele velden – De omvang van uw centrale en perifere zicht
-
Verblindingsgevoeligheid – Een afname van de gezichtsscherpte door felle verlichting
-
Kleurenzicht – Het vermogen om verschillende kleuren waar te nemen
-
Diepteperceptie – Het vermogen om de afstand van een object te beoordelen (driedimensionaal zicht)
Wat is slechtziendheid?
Oogartsen verwijzen naar slechtziendheid als een niet-corrigeerbaar, functioneel gezichtsverlies. Dit verlies kan basisactiviteiten zoals lezen, autorijden, koken en zelfs wandelen tot een dagelijkse uitdaging maken.
Slechtziendheid komt vaker voor bij oudere personen. In het midden van het leven is de kans op slechtziendheid minder dan 1%. Op 75-jarige leeftijd loopt dit op tot bijna 5%. Tegen 85 jaar heeft ongeveer 15% van de mensen waarschijnlijk slechtziendheid.
Slechtziendheid kan te wijten zijn aan verminderd zicht of een verminderd gezichtsveld. Er zijn verschillende definities van slechtziendheid. Een veel voorkomende klinische definitie van slechtziendheid is:
-
Daalde gezichtsscherpte – Gezichtsscherpte die 20/70 of slechter is in het betere oog met de beste correctie. De American Optometric Association definieert gezichtsscherpte die erger is dan 20/200 (de grootste letter op een oogkaart) als ‘juridisch blind’.
-
Gezichtsveld verlies – Perifeer zicht is verminderd, wat resulteert in tunnelachtig zicht. De American Optometric Association definieert een gezichtsveld dat minder dan 20 graden is als ‘juridisch blind’.
Het is waardevol om klinische definities van slechtziendheid te hebben, omdat het soms nodig is om te beoordelen of een persoon in aanmerking komt voor bepaalde ondersteunende diensten en hulpprogramma’s. Een slechtziend onderzoek kan echter worden aanbevolen voor elke persoon met een verminderde visuele functie.
Problemen zoals verblindingsgevoeligheid, onvermogen om duidelijk te zien in situaties met weinig licht, blinde vlekken en verlies van diepte of kleurperceptie kunnen ook leiden tot een aanzienlijk verlies van visuele functie bij personen met slechtziendheid.
LEES MEER: Bronnen voor slechtzienden
Oorzaken van slechtziendheid
Slechtziendheid is meestal een gevolg van complicaties van oogziekte of trauma aan de ogen of hersenen. Enkele aandoeningen die kunnen leiden tot slechtziendheid zijn:
Deze aandoeningen kunnen leiden tot verschillende vormen van visuele beperking, waaronder:
Gezichtsscherptetesten met een logMAR oogkaart
Een oogarts die gespecialiseerd is in slechtziendheid zal een functionele beoordeling van het gezichtsvermogen uitvoeren die verschilt van een routinematig uitgebreid oogonderzoek.
Een van de eerste stappen van elk oogonderzoek is een gezichtsscherptecontrole op afstand en dichtbij. Gezichtsscherptetests meten hoe goed een persoon fijne details ziet. De meest gebruikte gezichtsscherptetest tijdens een routine oogonderzoek is met een Snellen-grafiek. Dit is de grafiek die in alle oogartspraktijken te zien is, met rijen hoofdletters die in omvang afnemen.
De logMAR oogkaart is een soort oogtest om de gezichtsscherpte voor gevallen van slechtziendheid verder te onderzoeken.
Tijdens een examen voor slechtziendheid, een soort logMAReye grafiek (log van de minimale resolutiehoek) wordt vaak gebruikt in plaats van een Snellen-grafiek. Deze grafiek is opgezet in incrementele stappen waarmee de examinator de mate van vergroting kan bepalen die een individu nodig heeft.
Sommige mensen met slechtziendheid kunnen mogelijk niet de grootste lijn op een oogkaart zien. Verschuldigd hiervoor kunnen ook verschillende testmethoden zoals vingertellingen worden gebruikt om het gezichtsvermogen te beoordelen.
Contrastgevoeligheid testen
De contrastgevoeligheidsgrafiek van Pelli Robson test uw vermogen om letters te detecteren die geleidelijk minder contrasteren met de witte achtergrond terwijl uw ogen naar beneden bewegen in de grafiek.
Contrastgevoeligheid is het vermogen om een figuur te onderscheiden van zijn achtergrond. Het wordt meestal niet getest tijdens een routinematig oogonderzoek. Wanneer er een laag contrast is in een omgeving, zoals een slecht verlichte kamer of een grijze, regenachtige dag, hebben sommige personen met een visuele beperking een aanzienlijke daling in hun vermogen om duidelijk te zien.
De meest gebruikte contrastgevoeligheidstest is de Pelli-Robson grafiek. Door de contrastgevoeligheid te testen, kan een specialist in slechtziendheid bepaalde soorten verlichting en loepen aanbevelen.
Beoordeling van verblinding bij verschillende lichtniveaus
Verblinding wordt veroorzaakt door lichtverstrooiing in het oog. Het is gebruikelijk dat personen met slechtziendheid aanzienlijke verblinding ervaren die kan leiden tot visuele handicaps. In combinatie met een verminderde contrastgevoeligheid kan verblinding leiden tot wazig zicht. Het kan ook ongemak en extreme gevoeligheid voor licht veroorzaken.
Brillentinten en filters of fotochrome lenzen zijn beschikbaar om de hoeveelheid lichtverstrooiing te verminderen en de schittering te verminderen die een individu op verschillende lichtniveaus ervaart.
Evaluatie van diepteperceptie
Diepteperceptie stelt je in staat om de wereld in drie dimensies te zien. Het verbetert uw vermogen om afstand te beoordelen en biedt bewegingssignalen tussen objecten en onszelf. Het stelt ons in staat om rond te lopen zonder mensen en onze omgeving tegen te komen. Het stelt ons ook in staat om veilig maaltijden te bereiden, te rijden en trappen op en af te lopen.
Diepteperceptie is een belangrijk aspect van onze visie, maar kan in het gedrang komen bij mensen met slechtziendheid. Het wordt meestal geëvalueerd met behulp van tests zoals:
Randot Stereotest – Deze test heeft een patroon gemaakt van zwarte en witte stippen. Wanneer beide ogen duidelijk zien en samenwerken, combineert het beeld in elk oog om een identificeerbare vorm te vormen.
Titmus cirkels – Ook wel de Wirt Stereo Fly Test genoemd, dit vereist een goede dieptewaarneming om de beelden van cirkels of vliegenvleugels te zien die eruit springen.
Testen van kleurenzicht
Ishihara-platen worden gebruikt om patiënten te screenen op problemen met kleurenzicht. Iemand met rood-groene kleurenblindheid ziet het rode getal in dit voorbeeld mogelijk niet.
Een afname of verlies van kleurenzicht kan desoriënterend en verontrustend zijn. Personen die verlies van kleurenzicht ervaren, moeten mogelijk sommige aspecten van hun leven aanpassen. Kleurenzicht kan worden getest tijdens een slechtziend onderzoek als een dergelijk verlies wordt vermoed.
Een kleurplaat test is het meest voorkomende type kleurvisietest. Een persoon moet het nummer of de vorm identificeren in een afbeelding gemaakt van veelkleurige stippen. Een persoon die niet in staat is om een vorm in bepaalde kleurplaten te zien, kan kleurenblindheid hebben.
Receptcontrole met een proefframe
De meeste mensen zijn bekend met het apparaat dat oogartsen gebruiken voor refractie. Dit apparaat, een zogenaamde Phoropter, plaatst verschillende lenzen voor uw ogen terwijl de arts vraagt: “Wat is beter? Een of twee?”
Tijdens een onderzoek bij slechtziendheid kan refractie met een foropter worden aangevuld met andere technieken. Deze technieken omvatten retinoscopie, autorefraction en trial frame refractie. Een retinoscoop is een handinstrument dat een oogarts helpt bij het bepalen van refractiefouten zonder feedback van de patiënt nodig te hebben. Autorefraction, dat het recept van een persoon bepaalt met behulp van een geautomatiseerd apparaat, kan ook worden gebruikt.
Een proefframe breking is een traditionele en vaak geprefereerde methode voor het controleren van recepten tijdens een slechtziend onderzoek. Dit type refractie maakt gebruik van een paar monturen waarin verschillende powerlenzen kunnen worden ingebracht, waardoor het recept op een meer natuurlijke en functionele manier kan worden “getest”.
Deze methode duurt veel langer dan andere methoden, maar biedt een meer functionele beoordeling. Sommige slechtziende patiënten moeten hun zijzicht gebruiken om te zien, en een proefframebreking is essentieel.
Hulpmiddelen en diensten voor slechtziendheid
Het is van cruciaal belang voor personen met een visuele beperking om routinematige uitgebreide oogonderzoeken te ondergaan en de aanbevelingen van hun oogarts op te volgen. Daarnaast is het belangrijk om een afspraak in te plannen met een slechtziende oogarts die speciaal is opgeleid om een slechtziend onderzoek uit te voeren.
Er bestaan veel middelen en technologieën om mensen met een slecht gezichtsvermogen te helpen. Na een thorough low vision-onderzoek – dat een beoordeling van gezichtsscherpte, gezichtsvelden, contrastgevoeligheid, recept, kleurzicht, diepteperceptie en verblindingsgevoeligheid omvat – kunnen hulpmiddelen voor slechtziendheid worden aanbevolen. Deze hulpmiddelen kunnen vergrootglazen, speciale elektronische apparaten en andere ondersteunende technologie omvatten. Een low vision specialist kan ook middelen en aanbevelingen geven voor ondersteunende organisaties.
LEES VERDER: Slechtziendheid: 10 copingstrategieën voor mensen van alle leeftijden
Pagina gepubliceerd op dinsdag 1 november 2022
Pagina bijgewerkt op dinsdag 8 november 2022